Nasz przepis na sukces – o budowaniu woodstockowej społeczności

O tym jak duże wrażenie wywarł na mnie Festiwal Woodstock pisałam już wcześniej tutaj. W tym wpisie zapraszam Was do wywiadu z Krzyśkiem, który zdradza ich przepis na sukces w budowaniu woodstockowej społeczności wolontariuszy działających przy WOŚP i realizowanych projektach.

Zawsze pasjonowała mnie logistyka eventowa, to w jaki sposób ktoś coś robi, a czego się wystrzega. O czym pamiętać, na co zwrócić uwagę. Ten wywiad, dość długi, to kopalnia pomysłów i informacji, a jak się uczyć to oczywiście od najlepszych.

Zapraszam do rozmowy!

AK: Powiedz mi kim jesteś i w skrócie opowiedz czym się zajmujesz?

KD: Nazywam się Krzysiek Dobies. Jestem rzecznikiem prasowym Fundacji WOŚP i Przystanku Woodstock. Odpowiadam nie tylko za kontakt z mediami, ale także za całokształt komunikacji, działań informacyjnych i wizerunkowych. Z racji tego, że w Fundacji pracuje niewiele osób, to mamy zagregowane obowiązki z różnych dziedzin. Ja oprócz tego, że zajmuję się komunikacją, to dodatkowo koordynuję całą aktywność w dziedzinie IT, ponieważ także jestem informatykiem. Jeżeli chodzi o Przystanek to moją pracą na festiwalu także jest komunikacja i współpraca z mediami.

AK: Od jak dawna pracujesz już w WOŚPie?

KD: Niedługo minie 15 lat odkąd dołączyłem do pracy w Fundacji. Natomiast jeśli mówimy o zaangażowaniu w WOŚP, to niemal od samego początku istnienia Fundacji, ponieważ już w 3. Finale po raz pierwszy byłem wolontariuszem – zbierałem pieniądze do skarbonki. Później był Pokojowy Patrol, różne formy zaangażowania, które zmieniały się na przestrzeni lat. A od ponad 14 lat pracuję jako członek załogi.

AK: Ile w tym roku było ludzi na Woodstocku?

KD: Bardzo trudno jest to policzyć, są to tylko szacunki. Nie mamy biletów, bramek z licznikami, które się kręcą przy każdej wchodzącej osobie, więc szacujemy na podstawie różnych meldunków – bierzemy pod uwagę ilość samochodów, PKP. Analizujemy jaka część terenu jest zajęta i porównujemy to z poprzednimi latami. Szacujemy, że w ciągu tych trzech dni na festiwalu przewinęło się ok. 450 tys. – 500 tys. osób.

Trzeba mieć przy tym świadomość, że Przystanek Woodstock to są 4 imprezy masowe, co pod względem formalnym jest niezwykle ważne. Oprócz imprez na terenie festiwalu prowadzonych jest szereg różnych aktywności i funkcjonuje ogromne pole namiotowe – to już nie jest część imprez masowych. A to wszystko razem składa się na Przystanek Woodstock i liczba uczestników odnosi się do całego przedsięwzięcia, a nie do poszczególnych imprez.

AK: Mnie fascynuje organizacja, ale przede wszystkim to, w jaki sposób koordynowani byli wolontariusze i cały Pokojowy Patrol. Zaczynając od wolontariuszy, to ilu ich w sumie było?

KD: Było 1300 osób w Pokojowym Patrolu razem z Patrolem Medycznym, bo jest on również traktowany jako Patrol, to też są wolontariusze, lecz ich praca ma nieco inną formę. Te osoby były doskonale zorganizowane, co jest efektem naszych doświadczeń. Wszystko co widzimy na festiwalu, to jest nasza praca, ale także już 22. letnie doświadczenie w organizacji imprezy. Z Patrolem jest podobnie. Bez wolontariatu ta impreza nie mogłaby się odbyć.

Festiwal Przystanek Woodstock jest wydarzeniem niekomercyjnym, więc nie służy zarabianiu pieniędzy. Budżet musi być zbudowany tak, aby bez wpływów z biletów, sprzedaży czegokolwiek festiwal mógł się odbyć. Oparty jest przede wszystkim na środkach sponsorskich, natomiast jeśli chodzi o pracę, to opiera się ona na wolontariacie. Patrol i wolontariat istnieją tak naprawdę od samego początku, od pierwszego festiwalu.

Idea Pokojowego Patrolu wzięła się ze Stanów Zjednoczonych, z wizyty Jurka Owsiaka na Woodstocku Amerykańskim w 1994 roku. Pojechał tam wtedy zrealizować reportaż – półtoragodzinny film dla Telewizji Polskiej. Jest on naprawdę fantastyczny, więc jeżeli ktoś ma okazję, to niech go obejrzy. Jest to film pokazujący Woodstock Amerykański od strony widza i tego, jak tam było.

AK: Czy Woodstock Amerykański różni się od naszego?

KD: W dzisiejszych czasach nie. Jakbyśmy porównali Amerykański Woodstock z 1994 roku Przystankiem Woodstock od 2014 r, to podobieństwo jest naprawdę uderzające. Przyczyniło się do tego to, że Polska się zmieniła i trochę dorosła do ówczesnych czasów. Jakbyśmy porównali nasz pierwszy Woodstock w Czymanowie do festiwalu Amerykańskiego, to są właściwie dwa światy.

Widać było kierunek, do którego chcemy zmierzać, inspirację i do dziś to się realizuje. Z Pokojowym Patrolem jest tak samo, dlatego że w Stanach Zjednoczonych praca na festiwalu była oparta na pomocy wolontariuszy z napisem „Peace Patrol”. Nawet nazwa została przeniesiona jeden do jednego. Szukając pomysłu, koncepcji na zbudowanie naszego festiwalu ten pomysł został zapożyczony. Początkowo byli to ludzie, którzy po prostu przyjeżdżali na festiwal. Później, gdy rosła wielkość wydarzenia i ilość pracy do zrobienia, rosła także ilość osób, które są potrzebne do pomocy.

Na przestrzeli lat pojawiły się regulacje i przepisy, które musiały być przestrzegane przez organizatorów imprez masowych. Kiedy zaczynaliśmy z Przystankiem Woodstock byliśmy w takim bardzo mętnym prawnie miejscu, gdzie zupełnie nic nie było uregulowane. Z biegiem czasu pojawiały się kolejne przepisy, weszła ustawa o bezpieczeństwie imprez masowych. Ustawa ta wskazywała, jakie powinny być przygotowanie dla osoby, która pracowała w służbie informacyjnej. Pojawił się wymóg i konieczność szkolenia osób, które mają taką funkcję pełnić. One też stały się jednym z ważniejszych działań statutowych Fundacji. To właśnie od szkoleń Pokojowego Patrolu zaczęło się zaangażowanie Fundacji WOŚP w propagowanie idei i wiadomości wiedzy o pierwszej pomocy przedmedycznej, która jest jednym z głównych elementów tych właśnie szkoleń.

AK: I też były te podziały na koszulki?

KD: Podział na koszulki był od samego początku, tylko że na pierwszych trzech festiwalach była to jedna koszulka – biała. Wtedy były tylko białe koszulki, nie było jeszcze aż takiej zbudowanej hierarchii. Już wtedy zaczęły funkcjonować grupy, ponieważ było na pierwszym Woodstocku ponad 100 osób, więc żeby zarządzać w miarę logicznie taką grupą ludzi, to trzeba było wprowadzić odpowiedni podział zadań. Pojawiły się grupy patrolowe i osoby pełniące funkcje liderów danych grup. Nie powstała jeszcze wtedy jednak aż taka struktura

AK: To jak to teraz działa?

KD: Teraz jest to dosyć skomplikowana struktura, która działa nie tylko przy okazji festiwalu. Zasadniczo Patrolowcy funkcjonują w dwudziestoosobowych grupach. Każdą grupą zarządza jedna osoba, która jest liderem. Staramy się to funkcjonowanie grup utrzymywać nie tylko na festiwalu Przystanek Woodstock, ponieważ liderzy często mają kontakt z osobami ze swoich grup w ciągu całego roku. Liderów przygotowujemy zupełnie oddzielnie do ich pracy, ogólnie szukamy osób, które mają do tego predyspozycje. Jest to bardzo odpowiedzialna rola.

Jak już mówiłem, grupy są dwudziestoosobowe i jest ich kilkadziesiąt. Zupełnie oddzielną ekipę ludzi stanowią liderzy, których też już mamy duże grono. Grupy mają swoje specjalizacje – są grupy „lotne”, które pracują na polu i zajmują się zabezpieczeniem terenu festiwalu, ale są również grupy „specjalistyczne”, które zajmują się obsługą sprofilowanych zadań. Na przykład pewna grupa Patrolu, osób, które mają do tego predyspozycje i przygotowanie, zajmuje się obsługą prasową Przystanku Woodstock albo obsługą redakcyjną, czyli są to osoby, które mają umiejętności w danej dziedzinie.

Grupy specjalistyczne są raczej stałe i też są oddzielnie przygotowywane do swojej pracy. Natomiast grupy lotne, które pracują na terenie festiwalu, są utworzone z osób, które dopiero zaczynają swoją przygodę z festiwalem i jest to okazja, żeby wszystko poznać – bywają w wielu miejscach, pełnią wiele zadań, dowiadują się nowych rzeczy o festiwalu. Są osoby, które w Patrolu, są już całe lata, doświadczenie jest czymś, co później pozwala nam jakąś osobę uczynić liderem grupy, ponieważ jej wiedza jest na tyle duża, że takiej osobie można powierzyć kierowanie grupą.

Całość Pokojowego Patrolu zarządzana jest w trakcie festiwalu przez Zintegrowane Centrum Dowodzenia, dlatego, że poza patrolem, na Woodstocku, pracuje jeszcze kilka struktur, służb, które są odpowiedzialne za różne elementy. Mówimy tu nie tylko o bezpieczeństwie, ale na nim się teraz skupimy. Mamy Pokojowy Patrol, Patrol Medyczny, który jednak funkcjonuje jako oddzielna grupa specjalistów, mamy Patrol Niebieski, czyli służbę ochrony. Nie zapominajmy o pracujących strażakach, policjantach, służb zza ramienia wojewody. Żeby to wszystko razem miało sens, żeby nasze patrole, członkowie, pracownicy ochrony i służby były spójne w swoich działaniach, to pracę ich wszystkich koordynuje Centrum Dowodzenia.

AK: Dużo osób jest w takim Centrum Dowodzenia?

KD: Jeżeli dobrze liczę, to w centrum pracuje 5-6 osób. Pracują oni całą dobę, podzieleni są na dyżury. Centrum Dowodzenia, to taki kontener, w którym stoi wielki stół, przy nim siedzi przedstawiciel patrolu, ochrony, policji, straży, itd. To miejsce do wzajemnej wymiany informacji. W momencie, gdy idzie Pokojowy Patrol, to ochrona jest poinformowana. Jeżeli są potrzebne działania np. policji, to ona również otrzymują taką informację z Centrum. Wszystko jest natychmiast realizowane.

AK: A jak to wygląda nocą?

KD: Tak samo. Pokojowy Patrol pracuje zmianowo, ale oczywiście w trybie 24-godzinnym. To znaczy, że my cały czas musimy mieć ludzi „na służbie”, czyli pracujących oraz obsługujących dane punkty, czy wykonujących dane zadnia.

AK: Jak to się dzieje, że 1300 osób chce pracować w takim systemie, czyli 8 godzin na trzy zmiany za darmo? 

KD: Motywacja do pracy w Patrolu jest ogromna! Wielu Patrolowców przyjeżdża na Przystanek co roku. Pewnie po części także dlatego, że Pokojowy Patrol, jest to taka ekipa ludzi, którzy niesamowicie się ze sobą zżywają, zaprzyjaźniają. Ja sam swoją żonę poznałem w Pokojowym Patrolu. Wiem, że ta moja rola, jaką pełniłem i pełnię w Orkiestrze zmieniła mocno moje życie i pewnie dzięki niej jestem tutaj. To że dziś w Fundacji pracuje bardzo dużo osób, które swoje korzenie mają w Patrolu, to jest to osobna opowieść. My jako Fundacja swoje kadry i swoją energię czerpiemy z tego grona ludzi.

Na przestrzeni 22. lat przewinęło się przez Patrol kilka tysięcy osób. Jedni oczywiście tę przygodę zakończyli, a inni w tym cały czas trwają i są coraz bliżej Fundacji – zaczynają z nami pracować i tworzyć to, co na co dzień robi Orkiestra. Także naprawdę motywacja jest silna. Na pewno także dlatego, że festiwal jest oparty na pewnych wartościach i ideach, które skupiają ludzi – tych, którzy na niego przyjeżdżają, tych, którzy działają z Orkiestrą w ciągu roku, nie tylko przy Finale.

Finał i Przystanek Woodstock są to dwa nierozerwalne elementy działalności Orkiestry, które są silnie ze sobą powiązane. Patrol jest również zaangażowany podczas Finału, to nie jest tak, że tylko na Woodstocku z nami pracuje. Wszystko jest oparte na wartościach, ideach, i to jest najważniejsze. Oczywiście, do pracy z Orkiestrą motywuje Jurek Owsiak, który jest magnesem, człowiekiem z charyzmą i potrafi ludzi przekonać do pewnych wartości. Oprócz tego mamy świadomość, że Patrol jest takim „samograjem”. Osoby, które już w Patrolu są i poczują magię tej przygody i tego rodzaju wolontariatu, bardzo często ciągną za sobą kolejne osoby i dzięki nim widzimy coraz większą chęć bycia w tym gronie, w tej „rodzinie”, w grupie przyjaciół.

Często grupy patrolowe, dwudziestoosobowe ekipy, naprawdę stanowią społeczności bardzo ze sobą zżyte, są sobie niezwykle bliscy. Od samego początku tak zaczynały funkcjonować grupy patrolowe – w drugiej połowie lat 90. kiedy te grupy zaczęły się krystalizować, bardzo często relacje z festiwalu trwały nawet po nim. Robili zloty, spotkania, zaczęli budować relacje, powstała niezależna społeczność. To między innymi ona przyciąga ludzi. Widać, że na przykład gdzieś w mieście, co tydzień w jakiejś knajpie spotyka się ekipa zakręconych czymś ludzi. Na innych to natychmiast działa jak magnes, zaraz zaczynają pytać „co zrobić, żeby zacząć się z wami spotykać?”.

Ogromną rolę odgrywają wartości, na których jest to zbudowane – to, że festiwal nie służy celom zarobkowym, jest on zorganizowany dla ludzi. Z jednaj strony w ramach podziękowania za ich zaangażowanie w Finał, ale także coś, co chcemy im dać z pewnym pakietem działań. Nie jest to tylko muzyka. Jest wiele działań społecznych – ASP, spotkania, sama wartość festiwalu jako umowy społeczeństwa obywatelskiego, którą chcemy przez te 3 dni utrzymać. To wszystko skupia ludzi.

AK: Powiedz mi, jak szkolicie wolontariuszy? Pomijam fakt pierwszej pomocy, bo o nim już wspominałeś. Czego dokładnie oni się uczą?

KD: Szkolenie trwa 3 dni i tak na dobrą sprawę przez ten czas działania trwają niemal całą dobę, bo przerwy na sen jest niewiele. Od wczesnych godzin porannych do późnych godzin wieczornych cały czas coś się dzieje, co zawiera elementy, które są przewidziane w szkoleniu. Szkolenie z pierwszej pomocy oczywiście jest bardzo ważne, ale sednem szkolenia Patrolu jest stricte ustawowy konieczne kurs dla pracownika służby informacyjnej na imprezie masowej.

Bardzo ważną rzeczą jest nauka współpracy, działania w grupie, kreowanie czy szukanie w sobie postawy lidera, podejmowanie inicjatywy w sytuacji, gdy jest coś do zrobienia, nie zrzucając tej pracy na innych. Chodzi przede wszystkim o pobudzanie aktywności i potrzeby samodzielnego myślenia. Cały ciąg zdarzeń jest nastawiony na to, aby takie postawy, w młodych ludziach, kreować.

Przyjeżdżają zupełnie sobie nieznani ludzie z całej Polski na 3 dni i oddają się w 100% w nasze ręce. Przywozimy ich do swojego ośrodka, zazwyczaj odbieramy ich z dworca kolejowego w Malborku i zawozimy ośrodka Szadowo Młyn. Zresztą dojście czy dojechanie w to miejsce jest już elementem szkolenia, ponieważ nie odstawiamy ich pod drzwi i zapraszamy do środka, tylko zazwyczaj odbywa się cały marszruta przez las, wykonywanie poszczególnych zadań. Już od początku są podzieleni na grupy, więc gdzieś jest ten element rywalizacji pomiędzy tymi nimi.

Każde zadanie jest punktowane przez instruktorów, grupy już zaczynają funkcjonować razem. Kładziemy bardzo duży nacisk na pracę zespołową – nie skupiamy się na indywidualistach typu „ja tu jestem najsilniejszy, zrobię to wszystko sam”. Siłę grupy stanowi siła najsłabszej osoby w danej grupie. W związku z tym pilnujemy, aby osoby silniejsze pomagały słabszym, żeby wzajemnie się poznawać i korzystać z możliwości i umiejętności każdej z osób w zespole. Ten, kto jest słaby fizycznie, może być lepszy w wielu innych względach. Trzeba umieć szukać tego rodzaju umiejętności w każdym z nas, lecz również sami indywidualnie powinniśmy ich w sobie szukać.

Wszystkie zajęcia są ze sobą poprzeplatane, czyli w ciągu tych 3 dób mamy m.in. zajęcia z pierwszej pomocy, później jest pozoracja, która jest już elementem pracy w grupie. Pozoracja jest to zainspirowany wypadek, gdzie musimy potrafić wykorzystać wiedzę z pierwszej pomocy i zrealizować odpowiednie czynności. Jeżeli mamy duży wypadek i jest kilku lub kilkunastu poszkodowanych, to trzeba już się umieć podzielić, zorganizować miejsce wypadku, udzielić pierwszej pomocy w taki, a nie inny sposób.

Jeżeli chodzi o inne elementy szkolenia, to przede wszystkim muszą one dotyczyć regulaminu Przystanku Woodstock. Na przykład – jednym z bardzo ważnych punktów jest zakaz wnoszenia szkła na festiwal, ale zawsze jest jakiś uczestnik, który tą szklaną butelkę wniesie. Uświadamiamy wolontariuszy, by takie butelki zbierać i odnosić do góry dnem. Znam media, wiem co potrafią dopowiedzieć, jak potrafią manipulować. Zamieszczane są zdjęcia wyrwane z kontekstu, które próbują pokazać, że Patrol nie działa tak, jak powinien. Uczulamy ich na to. Inaczej jesteśmy postrzegani, gdy mamy na sobie koszulkę Pokojowego Patrolu. Zakładając taką koszulkę, bierzesz w pewnym stopniu odpowiedzialność za wizerunek tej koszulki, za wizerunek Orkiestry, za wizerunek swojej grupy i siebie w tej roli.

AK: Ale wydaje mi się, że biorą za siebie odpowiedzialność, ponieważ bardzo siebie pilnują.

KD: Stuprocentowo, absolutnie tak. I to też jest świadome, ponieważ od samego początku szkolenia my to podkreślamy. Samo zdobycie koszulki jest częścią szkolenia. To nie jest tak, że oni koszulki Patrolu dostają na starcie po przywitaniu na dworcu w Malborku.

AK: A czy odrzucacie czasem jakieś osoby? 

KD: Zdarzają się osoby, które nie przechodzą szkoleń. Przeważnie same je rzucają, widzą, że nie są w stanie sprostać wymogom. To nie są nie wiadomo jak survivalowe czy ciężkie szkolenia, ale jednak wymagają przygotowania fizycznego. Nie chciałbym teraz nikogo przestraszyć, ponieważ nie jest tak, że trzeba być Rambo. Jeżeli ktoś ewidentnie ma dysfunkcję i tego nam nie zgłosi, że np. nie jest w stanie przejść przez las 2 czy 4 km, to wtedy pojawia się problem.

AK: To fakt, przecież dużo więcej się chodzi na Woodstocku. 

KD: Dokładnie, właśnie o to chodzi, że musi być to osoba, która może się dużo poruszać. Jeśli ma jakąś chorobę, która to uniemożliwia, to jest to dla nas kłopot, ponieważ ktoś taki nie będzie mógł pracować w roli lotnego Patrolowca. Nie zamykamy od razu drogi dla takich osób, bo mamy wiele innych funkcji np. w grupach specjalistycznych. Zwykle jest tak, że jeśli osoba nie może zrobić jednej rzeczy, to odnajduje zajęcie w innym miejscu, w innej strukturze. Są też oczywiście osoby, które stwierdzają, że to nie dla nich, że się nie nadają.

AK: W jakim wieku są zwykle takie osoby? Średnia wieku osób, które poznałam i z którymi rozmawiałam, to ok. 30 lat. 

KD: Większość osób, które się zgłasza, ma od 18 do 25 lat. Szacuję to na około 80% wszystkich wolontariuszy. Są oczywiście osoby dużo starsze, natomiast młodszych nie, ponieważ formalnie prawną granicą wieku przy pracy na festiwalu jest wiek 18 lat. I na Przystanek, i na szkolenia mogą przyjeżdżać tylko osoby pełnoletnie. Wiek jest naprawdę zróżnicowany. Są osoby, które mają ponad 50 lat i są w Pokojowym Patrolu. Najczęściej mają  one fantastyczne życiowe doświadczenie, z którego chcemy korzystać w naszych bardziej zaawansowanych działaniach i bardzo sobie cenimy takie wsparcie. Jeżeli chodzi o wiek, umiejętności, postawy życiowe, miejsce w życiu, to w Pokojowym Patrolu jest to bardzo różnorodna społeczność.

AK: Jak utrzymujecie relacje z tymi ludźmi? Przecież to tylko dwie imprezy w roku, więc motywacja może trochę wygasnąć.

KD: Oczywiście dzisiaj Internetu jest potęgą i jest to kanał, który wykorzystujemy bardzo intensywnie. Z naszej strony jest to dosyć zbudowane, w sposób uporządkowany, bo mamy bazę danych, kontakty, regularnie wysyłamy e-maile. Regularnie zapraszamy

Patrolowców do wielu aktywności. Każda inicjatywa Orkiestry to prośba od nas o wsparcie patrolu. Gdyby nie Pokojowy Patrol, nigdy nie byłoby programu „Ratujemy i uczymy ratować”. Ten program od samego początku w 100% oparty był na ludziach, którzy postanowili poświęcić więcej czasu, zgłębić swoją wiedzę o pierwszej pomocy i służyć tej idei swoją pracą, jako wolontariusze. Imprezy, pomagamy zabezpieczać, różnego rodzaju akcje społeczne – w każdym z tych wydarzeń aktywność Patrolu jest bardzo duża

AK: Czyli oni działają nie tylko od Finału do Woodstocku?

KD: Absolutnie nie. To jest cały rok rożnego rodzaju wydarzeń, które im regularnie proponujemy w mailach. Nie wszystkie z nich my organizujemy. Często jest tak, że jakaś organizacja pozarządowa zwraca się do nas, z prośbą o wsparcie przy jakiejś idei. Jeśli tylko widzimy w tym sens i jest ona faktycznie społecznie nakierowana, to bardzo często pomagamy im, w taki sposób, że przekazujemy tę ofertę Pokojowemu Patrolowi. Na podany przez organizację kontakt ludzie się zgłaszają, by pełnić funkcję Patrolu.

Staramy się stworzyć pewne wymogi np. organizacja musi pokryć koszty dojazdu, wyżywienia, nocleg. To musi być solidnie zaplanowane. Sprawdzamy ideę, weryfikujemy taką prośbę, więc kiedy przebiega wszystko w porządku zachęcamy Patrolowców do udziału. Jeżeli włączymy  do tego te wszystkie aktywności, połączymy to z zupełnie oddolną chęcią spotykania się, bycia ze sobą, przeżywania tych emocji. Powstały środowiska miejskie, takie jak: Patrol wrocławski, Patrol gdański, Patrol olsztyński. Oni się organizują towarzysko zupełnie niezależnie od nas. Mają ze sobą kontakt, spotykają się regularnie, mają swoje ulubione miejsca, a także ideę, w której się odnajdują.

Kiedy połączymy to z naszymi aktywnościami, to da się zauważyć, że jest to dobrze zorganizowana, będąca cały czas w gotowości „bojowej”, organizacyjnej, ekipa kilku tysięcy ludzi w Polsce, którzy reagują na każdą naszą prośbę. Bardzo często jest to ważny wątek. Zdarza się, że w ekipach Pokojowego Patrolu do elementów spotkań towarzyskich dołączają sprawy ideowe i formy aktywności lokalnej nieanimowanej już przez Orkiestrę. Gdy na przykład widzą, że jest coś do zrobienia w danym miejscu, że szykuje się jakaś aktywność, skrzykują się wtedy i pomagają. Są już takie miejsca, gdzie wokół wolontariuszy Pokojowego Patrolu zaczynają budować się organizacje pozarządowe, zupełnie niezależne od nas.

Podobna rzecz ma miejsce przy sztabach Orkiestry. Sztaby to są tak naprawdę ekipy ludzi, którzy się organizują i zawiązują jako sztab i realizują w danych miastach Finał. Jest to również forma aktywności lokalnej Pokojowego Patrolu. My jako Fundacja bardzo Patrolowców zachęcamy do aktywności lokalnej przy Finale. Cytując to, co słyszeliśmy niedawno z ust Papieża Franciszka „Ruszcie się z kanapy i róbcie”. Jeżeli już macie ekipę ludzi, jest was 10, 15, czy choćby 5 osób, czasem nawet 50, gdy jest was dużo, to jesteście już grupą. Grupą można naprawdę wiele zrobić. Nie siedźcie w knajpie przy piwie, tylko jeżeli już macie tą społeczność, to zacznijcie robić coś aktywnego na zewnątrz.

AK: Czyli Woodstock jest takim zjazdem dla Was?

KD: Przystanek Woodstock jest pewnego rodzaju wielkim, gigantycznym zjazdem i niesamowitym spotkaniem społeczności 1300 osób.

AK: To też takie Wasze święto, prawda?

KD: Tak, trochę tak. Patrol traktuje to jako okazję do spotkania, do pobycia ze sobą, do porozmawiania. Nie pracujemy 24h, mamy zmiany, dyżury rozłożone w całej dobie.

AK: Słyszałam, że na koniec jest impreza dla wolontariuszy?

KD: Jak najbardziej, na koniec zawsze organizujemy imprezę, czyli wielkie ognisko, dla wszystkich którzy zostają, niestety część ma pracę, zobowiązania i musi wrócić wcześniej. Wymogiem jest oczywiście zostanie do końca festiwalu i potem parę godzin przy pracach porządkowych. Na to ognisko zapraszamy również gości związanych z pracą przy festiwalu, ale przede wszystkim skierowane jest ono dla patrolowców.

Jest to część, gdzie mamy około tysiąca osób, rozmawiamy, wręczamy sobie podziękowania, podsumowujemy. Ważna jest przemowa Jurka Owsiaka, który kłania się w pas i zagrzewa do boju na następny rok. Jest on niesamowity, jeżeli chodzi o pobudzanie ludzi do działań i aktywności. To jest człowiek, który swoją charyzmą mógłby rozdzielić duże grono ludzi i każda z tych osób mogłaby naprawdę dużo zrobić w Polsce. Jurek skupia w sobie niesamowitą ilość tej energii, którą przekazuje w sposób perfekcyjny m.in. w czasie tych ognisk. Później jest tak, że każda ta grupa spotyka się ze sobą, znajduje sobie jakieś własne miejsce. W każdej z grup są ludzie z całej Polski, mają swoje miejsca, drogi życiowe, więc jest niewiele okazji, żeby mogli się spotkać całym zespołem. Staramy się, żeby te grupy były stałe.

Jeśli już zbudowała się ekipa, to staramy się nie mieszać tego grona. Wiadomo, jest rotacja, czasem ktoś nie przyjedzie, ale pewne trzony są już od lat te same. Podobnie jest w przypadku liderów, są to ludzie specjalnie przygotowywani do tej roli – są oddzielne szkolenia, oddzielny proces ich wyboru. Są szkolenia podstawowe, drugiego stopnia, gdzie zapraszamy ludzi, który mają już za sobą ten pierwszy etap, byli już kilka razy na Przystanku Woodstock i widzą siebie w roli lidera, mają ambicje, aspiracje. Przygotowujemy zupełnie oddzielne szkolenia dla tych osób i szukamy faktycznie tych, którzy sobie z taką odpowiedzialnością poradzą. Jest to cały proces zdobycia żółtej koszulki – koszulki lidera.

Gdy już wybierzemy osobę odpowiedzialną i ma już zbudowaną grupę wokół siebie, to staramy się o tą społeczność dbać. Uświadamiamy lidera, że on musi mieć czas także w ciągu roku, żeby się z tymi ludźmi spotkać, kontaktować się z nimi, żeby był aktywny w Internecie, by budował wśród nich swój autorytet lidera. Praca Patrolu na festiwalu jest to ciężka robota. Jak spojrzymy na miniony 22. festiwal, to pierwszy dzień naszej Przystanku – deszcz zaczął się późno w nocy ze środy na czwartek. Trwał on całą noc i prawie cały kolejny dzień. Patrolowcy nie mogli w tym czasie zejść ze swoich punktów, zostawić swoich zadań. Musieli moknąć tam, gdzie mieli do wykonania obowiązki. Pamiętajmy, że oni też śpią w namiotach, nie ma zbudowanego jakiegość ponadstandardowego obozu. Śpią w takich samych warunkach, jak uczestnicy Woodstocku. Mają wyznaczone miejsca, trochę jest podniesiony standard, ponieważ np. mają tam zainstalowany prysznic. Są to jednak warunki biwakowe, ich namioty tak samo mokną, oni także. Ale cały czas trwają na swoich punktach. Tak, jest to niezwykle ciężka i odpowiedzialna praca. Fizycznie i psychicznie.

Odbija się później na nich niewyspanie, zmiany dzienne czy nocne. Ma to ogromny wpływ na funkcjonowanie organizmu. Kiedy ja wracałem ze swojego pierwszego Przystanku, który spędziłem, jako patrolowiec w Żarach w 1997 roku, to całą podróż do domu przespałem, a mieszałem wtedy na Mazurach – w Ostródzie, niezwykle pięknym mieście. Byłem wtedy koszmarnie fizycznie zmęczony. Aby znaleźć motywację do tej ciężkiej pracy, jest tu potrzebnych wiele rzeczy, wiele cech.

Ci ludzie nie daliby się na to namówić, gdyby nie widzieli sensu, wartości w tym co robią i w całym Przystanku Woodstock. W Fundacji pracuje jedna osoba, która zajmuje się Patrolem i pełni funkcję szefa Pokojowego Patrolu. Buduje on społeczność, pilnuje, aby dobrze funkcjonowała, koordynuje obecność Patrolu wokół Orkiestry przez cały rok. Również przygotowuje i prowadzi szkolenia.

AK: Pokojowy Patrol jest świetnym przykładem tego, że ludzie nie pracują tylko dla pieniędzy. Kończąc już, powiedz mi, czego mogę Wam życzyć? Rozumiem, że za rok Woodstock się odbędzie?

KD: Ja myślę, że trzeba życzyć dobrej pogody, świetnej energii na szkoleniach i aby podczas organizacji nie występowały żadne przeszkody. Należałoby też życzyć, żeby woda w prysznicach była ciepła, bo przy awarii jest z tym problem, albo po wielu osobach ona się po prostu nie zdąży nagrzać. Jeszcze aby pole namiotowe było jak największe i żeby było miejsce na zaparkowanie wszystkich samochodów, bo z tym też miewamy problemy. Znaleźć miejsce na tysiąc aut jest bardzo trudno, więc namawiamy Patrolowców, by jechali jednak po kilka osób w jednym samochodzie albo korzystali z pociągów.

Można by sobie życzyć, żeby Koleje, Przewozy Regionalne jednak udostępniły nieodpłatne albo chociaż bardzo tanie bilety wolontariuszom Pokojowego Patrolu, bo co roku to się udawało, a podczas tegorocznej edycji był z tym kłopot. I oby po prostu nikt nie przeszkadzał. Jeżeli chodzi o samych Patrolowców, to można im życzyć przyjaciół, dobrych wrażeń i mega energii. To jest niesamowity zjazd. Gdy już jest się na miejscu i pełni się tę pracę patrolową przez kilka dni, to jest taka myśl zaraz po festiwalu „nigdy więcej”, „w ogóle co ja tu robię”, „mam już dość i nic mi się nie chce”. Mijają 3 dni i człowiek zaczyna myśleć „kurczę, fajnie było”, „nie no, było jednak niesamowicie”. Mijają dwa tygodnie i zaczyna się odliczanie czasu do następnego festiwalu Przystanek Woodstock. Jak zaczynamy patrzeć wstecz i widzimy to wszystko, co się zadziało, to obok zmęczenia jest jeszcze mnóstwo bardzo pozytywnych emocji, które odczuwamy w tej pracy. Również tych emocji można by sobie życzyć i oby było ich jak najwięcej.

AK: Bardzo dziękuję za rozmowę.

Wszystkie zdjęcia pochodzą z profilu z tego albumu Festiwalu Woodstock